ANLATACAKLARIM VAR!
Buyrun! Yalnızlığın tanımını yapıyoruz.
Ve gözünü açtı yavru insan, tenini yakan acı bir havayla dolu dünyaya. Işıkla tanıştı, artık karanlık değil etraf. Onu izleyen gözler var, yalnız da değil yani. Bak yavru insan, bu kalabalığın tadını çıkar. Büyüdükçe yalnızlığı öğreneceksin. Büyüdükçe yalnızlaşacaksın.
– Nedir yalnızlık?
– Korkma alışınca canını yakmayacak bir şey.
Şimdi etrafta çok insan göreceksin ama yalnızlık senin gördüğün insan sayısıyla ilgili değil. Büyüyünce de çok insan göreceksin. Etrafta yığınla insan. Omuzları çökük dünyanın yükünü taşıyanlar, ayakları yerden çoook havada olanlar, mutlu olanlar, hüznünü kendine yük edinenler, seni yerin altına çekmeye çalışanlar… Haa bir de dokununca elinde hoş bir koku bırakanlar, yüreğine dokunanlar ve yüreklerine dokundukların…
Ne çok insan var bu yalnızlığın içinde. Hiçbiri yalnızlığının karanlığını aydınlatamayacak. Gitgide yalnızlaşacaksın yavru insan. Canın yanacak. Yandıkça yakacaksın belki ama alışacaksın. Unutma etraftaki insanların çokluğu senin yalnızlığının ölçütü olmayacak. Yalnızlık bizi görenlerin sayısıyla ölçülür.
Seni görenlerin sayısı azaldıkça yalnızlaşacaksın.
Seni sevenlerin sayısı azaldıkça küçüleceksin.
Verdiğin değerin karşılığını alamadıkça ezileceksin.
Küçücük kalacaksın.
Azala azala yaşayıp, yok olacaksın.
Ama üzülme SEN de diğer insanlar gibi bu duruma alışacaksın.
NURAY KARACA
