Babam 1990 yılında vefat etti. Babamın vefatından üç gün sonra Niğde´den Deliilyas´a döndüm. Bir hafta boyunca evim başsağlığı dileyenlerle doldu. Bir gün Şaban amca, köy müezzini Mehmet Hoca, Adde emmi ve ismini hatırlayamadığım üç dört köy büyüğü evime geldiler.Tekrar başsağlığı dilediler. Şaban amca ezile büzüle "hocam senden izin istemeye geldik" şaşırmıştım.
Ne izni Şaban amca dedim."Biz bu hafta düğün yapacaktık. Eğer izin verirsen Bayrağı kaldıracağız, yoksa erteleyeceğiz" .O an boğazımın düğümlendiğini hissettim. Ne söyleyeceğimi bilemedim. Şaban amca ve köyün hatırı sayılır insanları benden izin istiyordu."Ne demek Şaban amca. Elbette Bayrağı kaldırabilirsiniz düğün ertelenir mi hiç" diyebildim. Allah razı olsun deyip müsaade istediler. Onlar gittikten sonra gözyaşlarımı tutamadım.
Ben kim oluyordum ki, bu insanlar için yabancı biriydim. İzin almaya ne gerek vardı. Ama öyle değildi işte Deliilyas insanı. Ben bu insanlar için az bile çalışmışım...
İskender ÇANKAYA/ Fazla İkram Falakaya Benzer (SİVAS POSTASI)
