Ay izlerdi gece vakti insanları
Gizlice ağlayanları
Gözünden artık yaş bile akmayanları
Karanlıkta kalmış ruhları
Güneş izlerdi gündüz vakti insanları
Mutsuzluklarını kahkalara saklayanları
Maskeye dönmüş hayatları
Aydınlıkta karanlığa bakanları
Dünya yaşardı her vakit kederi
Herşeye acıya göğus geren filozoflar gibi
Onu yavaşça yıkan oğullara ev sahibi
Yeşili griye çeviren duman gibi
Ay yıldızlarına
Güneş gezegenlerine anlatırdı bu merhameti
Dünya yalnızca olanları izlerdi
Nefesini kesene nefes verirdi
Tunay Alp Özcan
