BU MUYDU İNSAN OLMAK?

BU MUYDU İNSAN OLMAK?

...

BU MUYDU İNSAN OLMAK - 2
Göz yaşına susamış, sinelerden vuruyor
Güneşin adı çıkmış ateşsiz kavuruyor.
Her evde feryat, figan, gözde yaş, kalpte sızı
Hangi yürek hapseder, arsızı, vicdansızı?
 
Dağlar taşlar dayanmaz fısıltıma, ahıma
Vazgeçtim gecelerden göz dikti sabahıma.
Bilmedi ki âlemin hazinesi insandı.
Heyhat, gafletli yürek kendini bir şey sandı
 
Olur muydu bilseydi bunca miskin can avar
“Az güler çok ağlardı” insan denen canavar.
Hiç ümidim kalmadı gezeliyorum zanda
Gönlümün ilkbaharı kilitlendi hazanda.
 
Kör şeytanı kör edip sevgi tutsaydı maya,
Yürek yürek dumanlar yükselmezdi semaya.
Sen büyürsün, o büyür yürekte büyür sızın
Belki bir sam yeliyle biçilirsin ansızın.
Bazen kara bazen ak ömür tükendi derken
Gelişimiz insan da insan mıyız giderken?
 
Zübeyde SUNGUROĞLU GÖKBULUT/ 2017


Anahtar Kelimeler: MUYDU İNSAN OLMAK?