Evvel zaman içinde devinip durur hayatın hay huyu. Güz vakti damda kesekleri ezen loğun, nice bilinmez düşle harmanlanması misali bir varmış bir yokmuş diye kayıt düşülür sararmış hatıraların arasına.
***
Yarım bir umut, sonsuza uzanan bir kanaat uzanıp iner öte öte dağ yamaçlarına. Bozkırın suretleri karaya çalan endamı, bir masal gibi inip genizleri yaksa da, bir varmış bir yokmuş diye yarım bir hikayeyi indirir yüreklere?
Alaca bir düşle irkilme gibidir, toprak damlı evlerde zamanı yudumlamak. Alaca bir kanaat, alaca bir cömertlik...
Alaca bir sükût. Ayazın yürekleri yakan dinginliğini aza indirmek için, pencerelere çekilen naylonlar ardında yaşanan sukut. Şerha şerha paralanan ellerde, yarınlara umut uzanır mı bilinmez ama, umut işte.
Bozkırın bitmeyen umudu. Bitmeyen yarım bir şarkı gibi. Bitmeyen her şey gibi. Toprak damlı evlerde, gece en sukut yarendir. Anaların yavrucuklarını bağırlarına bastıkları umut. Gecenin en yaralı anında, dudaklardan dökülen ninniler ve zamanı arşınlayan kış huzmesi misali.
Sabahın kör karanlığında tandırı yakan Anadolu kadınlarının, alınlarında bulgur bulgur süzülen emekle birlike, yüreğin tam orta yerini yangın yerine çeviren evvel zaman düşleri gibi akıp gider her şey!
***
Yarım bir hüzün, biteviye bir duruluk akıp gider öteler ötesine! Bir güz düşü görürcesine, sıralı bir kalabalık dizilirler, siyah beyaz bir camekan karşısına..
Yarım bir hikaye gibi. Yarım bir şiir, yarım bir masal gibi. Evvel zaman içinde başlayan nice hayat, toprağın bağrında sonlansa a geriye kalan geniz yakan fotoğraflara düşer belki de masumiyet nişaneleri...