"Bozkırın bitmeyen umudu. Bitmeyen yarım bir şarkı gibi. Bitmeyen her şey gibi. Toprak damlı evlerde, gece en sukut yarendir. Anaların yavrucuklarını bağırlarına bastıkları umut. Gecenin en yaralı anında, dudaklardan dökülen ninniler ve zamanı arşınlayan kış huzmesi misali.
Sabahın kör karanlığında, tandırı yakan Anadolu kadınlarının, alınlarında bulgur bulgur süzülen emekle birlike, yüreğin tam orta yerini yangın yerine çeviren evvel zaman düşleri gibi akıp gider her şey!
***
Yarım bir hüzün, biteviye bir duruluk akıp gider öteler ötesine! Bir güz düşü görürcesine, sıralı kalabalık dizilirler, siyah beyaz bir camekan karşısına..
Yarım bir hikaye gibi. Yarım bir şiir, yarım bir masal gibi.
Evvel zaman içinde başlayan nice hayat, toprağın bağrında sonlansa da, geriye kalan geniz yakan fotoğraflara düşer belki de bir kaç cümlelik masumiyet nişaneleri..."
