En zor zamanlarda sanatın gücü çok şeyi başarıyor.
Bugün sanata daha çok ihtiyacımız var. Bunca yıl sonra iyi söylenmiş birkaç mısranın çok şeyi değiştirdiğini gördüm.
Onca ilgisiz insana okunun birkaç dörtlüğün farklı bir dünya kazandırdığına şahit oldum. Şimdi zamanlar daha acımasız. Gitgide daha şiddetli olmaya çalışıyor. Çılgın koşullara mahkum olmak mı bu çağın gereği diyorum.
Sahi sizinde dikkatinizi çekiyor mu akşam üstü kaldırımlarda dengesini kaybetmiş yürüyenler.?.. Sizin de dikkatinizi çekiyor mu onca hasretle gurbet ellere gönderilenlerin vefasızlığı? Çocuğunu uzaklara uğurlayan anne ve babanın özlemine ne kadar layık çocukları?
Sanattan uzak kalmış, yada kasten kaçırılmış insanın talihsizliği düşündürüyor beni. Yıllar geçmesine rağmen bir şiirin mısrasını hazmedememiş, bir roman kahramanıyla bütünleşmemiş, bir tiyatro sahnesinin içinde kendini bulamamış kişiler yok mu? İnsanı kendinden uzaklaştıran mekanların havasında bunları yaşamak ne kadar zor !
Bırakınız onları mı diyeceksiniz. Demeyiniz. Dahası var: Kaç kişinin gönlünde hisler kabarıyor da yazıyor duygularını. Kimler düşünceleriyle de var olduğunu ortaya koyabiliyor ? ?Acıyorum? diyordu birisi. Acısın ama ne olur bir şeyler yapsın, baksın, tebessüm etsin, konuşsun yazsın... Söylesin ama incitmesin, söylesin ama koparmasın, yazsın ama kapatmasın tüm kapıları...
Koşun sanatçılara diyorum. Çağın insanı getirdiği noktayı bir de sanatçı gözüyle değerlendirin. Yalnızlığa doğru kayan insanlığın derdine bir mısracık lütfedin bir cümle bağışlayın.
Açın insanlara sanatçı davetlerinizi. Size koşarak, sizde durarak, sizde bularak aradığını, yücelsin coşsun. Gül dirilsin yeniden, sevgi, vefa, merhamet, sadakat dirilsin. Bir kapı daha açılsın güzelliklerin diyarına...
Haydi durmayın koşun güller ülkesine...