HASRET
Gündüzün geceyle savaşı gibi Ekinos’ta uzayıp gidiyor günlerim uykusuzluğa inat. Günler uzadıkça göğsüme çarpan onlarca sarhoş mermi tüketiyor bedenimi. Okyanusta darmadağın olmuş bir korsan gemisinden kopan mendirek oldu ruhum. En azgın dalgalarla boğuşan sahipsiz bir ağaç parçası. Yüzlerce insan içerisinde dolaşan yalnız bir garip. El bana yabancı,bense el aleme kimsesiz.
Artık umursamıyorum ne sokağın düzgün kaldırımını, ne de parklarda ses veren kanaryayı. Buram buram çorak toprak kokusu geliyor Ankara’nın ötesinden. “İnsan doğduğu yeri değil, doyduğu yeri vatan bilirmiş.” Öyle mi? Koca Kirkor öyle mi? Ya sen! Neden özlüyorsun Ak Değirmeni, Sular Başını.
