"dünyanın en uzun hüznü yağıyor,
yorgun ve yenilmiş insanlığımızın üstüne.
dön bana ve dinle!
kuşlar uçuşuyor içimde."
Erdem BEYAZID
Kar yağıyor!
Yorgun ve yenilmiş bir şiir gibi, usul usul iniyor yeryüzüne.
İnsanın içinde devinip duran ırmaklar misali, dünyanın en uzun hüznünün şiiri, salınıyor sebepsiz ve niçinsiz.
***
" Toprağın alacağı vardı diyorum kendimce"
Kendimce, kirlenmiş ruhumuza sökün eden bütün aymazlıkları, silip götürecek diyorum!
Pencerenin hemen karşısındaki, sokak lambasının karla raksına dalıyor gözlerim.
Değişik bir sessizlik kol geziyor sanki.
Hüznün bir şiir söyleşmesi gibi, usul usul biteviye bir serzenişi anımsatarak iniyor sanki yüreklere.
"Dünyanın en uzun hüznü yağıyor" işte..
Öyle bir hüzün ki, içinde binlerce anlamı barındıran bir hüzün. İnsanın, gönlüne tutundukları geliyor aklına. İnsanın, onca ümitsizlikler içinde bir çıngıyı araması geliyor aklına..
Bahçenin en kenarcığında, kayısı ağaçlarının dallarına sığınmış serçelerin, onca soğuğa inat şakımaları, hayata tutunmanın gerekliliğini örneklendiriyorlar sanki..
Üç beş tane kış yemiyle yetinip, ayaza tipiye aldırmadan doğan günün umuduna sarılan serçecikler, ümidin soy destanının fısıldıyorlar sanki...
Kar yağıyor!
İçimde çocuksu bir heyecan, karamsarlıkları yerle yeksan ederek karın yağmasına salıyor bütün çıngılarını.
Dünyanın en asude hüznü yağıyor usul usul.
Yorgun ve yenilmiş başları, hatıralar ormanına salıverecek kadar zarif bir manifesto gibi geceyi yara yara kar yağıyor.
Dalları incitmeden, arındırarak gecenin zifirini, gönülleri gönüllere ilintileyerek kar yağıyor...
Kar yağıyor.
Alacağı vardı diyorum toprağın. Karın yeryüzüne beyaz incilerle merhaba diyeceği vardı diyorum. Onca aymazlıklarla kirlenmiş ruhumuzun, yeniden karın asude şiiri ile temizleneceği vardı diyorum...
***
Kar yağıyor...
Yenilmiş ve yorgun insanlığımızı yeniden diriltir mi bilmem ama kar yağıyor...
Dünyanın en güzel hüznü, bütün hüzünler içindeki aydınlıkları fısıldaya fısıldaya yağıyor.
"Toprağın alacağı vardı diyorum kendimce"...
Kar yağıyor!
