KARANLIK DÜNYANIN AYDINLIK YÜZÜ
Nerde yiğitçe bir nida akseder kulaklarınıza, içinde Anadolu kokar buram buram. Türküler şaha kalkar yüreğinin enginliklerinden. Sevdalılar onun şefkatli bağrına yaslanırlar umarsızca. Çiçekler başka kokar içinde; çağlayanlar bambaşka akar yüreğinden. Onsuz yaşamak sürgün yaşamaktır acı ülkesinde.
Toprağa da âşık olunur mu demeyin. Âşık olunur, hem de delice?Toprak ki cömert ellerini açar hiç kapamaksızın. Ne cevherler yatar cömert bağrında. Karşı konulmaz bir sevda ateşi sarar bedenleri. Yürek fırlar yuvasından; beyin dayanamaz yüceliğine. Kıvılcımlar ateş olur; kara sevdalılar dönerler etrafında delice. Karanlıklardan ince bir ışık huzmesi doğar; şahlanır ufuklardan insanlığa doğru. Tohumlar düşer bu toprağa. Bir bir meyveye durur yediverenler. Ulu çınarlar boy verir Anadolu´nun duygulu toprağında. Sonra Mevlâna olur; Yunus olur. Ardından Karacoğlan, Dadaloğlu, Emrah? Ve Ruhsati baba, bilge bir hükümdar olarak tahtında yerini alır vakurca. Aşıklar zincir olur kenetlenir yüreğine. Sonra Veysel katılır aydınlık zincirine bir halka olarak.
Yüce ve kırık bir çınar olarak filizlenir Veysel, Anadolunun içli toprağından. Ab-ı hayat dökülür tatlı dilinden şırıl şırıl, gönül ummanına doğru. Büyük insanlar hep bir yanları kırık olarak adım atarlar ya hayata. Onları farklı ve büyük yapan bu kırgınlıklardır belki de. Veysel de iki ışığını erken yaşta kaybederek, gönül ışığıyla adım atmıştır hayat yoluna. Emekleyerek başladığı hayat yoluna, emekleyerek devam eder.
Genç yaşımda felek vurdu başıma Aldırdım elimden iki gözümü Yeni değmiş idim yedi yaşıma Kayıp ettim baharımı yazımıHayatın çileli yoluna adım atarken, yüreğindeki enginlikleri daha da enginleştirmiş; soylu dilinden şavkıyan umut ışıkları, karanlıkları yırtarcasına öte zamanları aydınlatmıştır. Sabra teslimiyetin billur nağmeleri dökülür dilinden. Gönlünde depreşen istila duyguların çılgın kasırgasını, sabır zinciriyle dizginlemeyi bilir. Bilge bir Anadolu ereninin ağır başlılığıyla gönlünü teselli eder.
Veysel der dünyaya ben niye geldim? Her zaman ağladım; ne zaman güldüm? Gönlümde teselliyi kendimde buldum. Sabır ile teskin ettim özümü.Toprakla kurulan dost köprüsünün süresiz yareni olur Veysel, Saman alevi dostlukların vefasızlığına karşı inadına toprağa koşar; toprağa sarılır şefkatle. Âdem ile başlayan aşk hikayesinin en duygulu bölümü olur, Veysel´in toprak aşkı. Toprak en sadık dostu olur her zaman. Özünü katar toprağa; sözünü şahlandırır maşukuna. Sarmaş dolaş olur onunla. Destanını yazar sonsuz istirahatgahının.
Dost dost diye nicesine sarıldım. Benim sadık yarim kara topraktır. Beyhude dolandım boşa yoruldum. Benim sadık yarim kara topraktır.Yüreğinin enginliklerinde öyle cesur bir dağ oturur ki? Gönül dağı derler adına? Yediveren güller açar renk renk. Sevgi tohumları serpiştirir insanlığa cömertçe. Gözleri güzellerin cemalini görmese de gönül gözünden ilhamını alan soylu bir güzelin cemali salınır kelamından. Kelimeler inci mercan gibi dizilir diline.
Güzelliğin on par´etmez. Bu bendeki aşk olmasa Eğlenecek yer bulamam Gönlümdeki köşk olmasaGöz nurunu yitirmesi küçümsenmeyecek bir kırgınlıktır şüphesiz Veysel´in yüreğinde. Bu noksanlığın derin izleri görülür onda. Yüreğinde biriken duygu seli ummana dönüşür ansızın. Yüreğine akıttığı asil duyguları sözüne katık eder; antik bir kâsede sunar insanlığa. Zaman zaman sitemkâr sözlerle hayata ve topluma ifşa eder özünü. Kadere sessiz bir sitem manzumesi yollar.
Ele geniş bana dünya dar oldu. Tahammülsüz gönlüm bikarar oldu. Günüm zindan, gecelerim zar oldu. Kader ile bölemedim kozumu.İnsan sevgisi gönlünün en sadık dostu; en vefakâr yarenidir onun. Kibri asla yaklaştırmaz semtine. Senlik benlik kavgasını alabildiğince yere vurur. Birlik ve beraberlik özlemiyle yanar tutuşur. Benliğini gurur ve kibir tuzağından uzak tutmayı bilmiş, insanı insan olarak sevmiş ve onu yüceltmiştir.
İtimat edersen benim sözüme. Gel birlik kavline girelim kardeş. Birlik çok tatlıdır benzer üzüme. İçip şerbetini kanalım kardeş.Fani dünyanın güzelliklerini gönül gözüyle görmüş; şatafat ve debdebenin zilletine yüz çevirmiş, canını ten kafesinde bir emanet bilerek zevk-ü safaya da tamah etmemiştir. Zengin gönlünden gelen soylu sözleri dost hatırasına emanet etmeyi bilmesi, erdemliliğine yakışır en büyük yürekliliktir. Ağaç gölgesi dünyaya esaret göstermeyen hürriyet aşığıdır aynı zamanda.
Can kafeste durmaz uçar. Dünya bir han konan göçer. Ay dolanır yıllar geçer. Dostlar beni hatırlasın.Çileli ve karanlık hayat her geçen an engin gönlünün ak sayfasına kara mührünü vurmuştur. Maddi hazlar peşinde sürüklenen insanlığa gönüle vurulmuş çiçek yarasının en masum mağduru olarak, duyguya teslimiyetin destanını yazmış, maddeyi reddedişin manifestosunu okumuştur.
Dağlar gibi yığsam sarı lirayı, Silmez içerimden derin yarayı, Altından yaptırsam köşkü sarayı, Vay benim başıma gönül şen değil.Onda Müslüman Türk´ün ince zekâsı ve arifane sezgisi vardır. Müslüman toprağın imanlı çocuğudur o. Veysel toprağa inen bir cemredir. Ilgıt ılgıt esen bir bahar rüzgarıdır. Kutlu bir uyanıştır, aşktır, sevdadır, ümittir, yiğit bir kükreyiştir, canlı bir sevgi tohumudur. Sevgi savaşının en fedakâr neferidir. Toprağa karışmış bir mücevherdir. Asırlara şahitlik eden ulu bir çınardır. Ana sütüyle yoğrulmuş duru Türkçe´siyle Anadolu insanının gönlüne ilmik ilmik sevgi kilimi nakşetmiştir. Yüreklere ince ince sızan bir duygu pınarıdır o. Yağmur yüklü bulutlar gibi duygu yüklüdür. Vatan ve millet aşkı yıkılmaz bir kale, sönmez bir ocaktır onda. Vatanına duyduğu derin sevgi, milletine duyduğu sonsuz aşk, yıkılmayan bir abidedir yüreğinde. Memleket hizmetinin özlemi kasar kavurur bedenini. Yadellere turnalarla sevda mektupları uçuranlara, vatanına sadakatin ve milletine sevginin en asil cevabını verir.
Vatan bizim, ülke bizim, el bizim. Emin ol ki her çalışan kol bizim. Ay yıldızlı bayrak bizim, mal bizim. Söyle Veysel övünerek, överek.İkiliğe ve anarşizme karşı ruhunun derinliklerine kazınmış birlik ve beraberlik aşkını bir mühür gibi vurur adeta. Yürek kalesinin burçlarına diktiği ay yıldızlı bayrağın aşkıyla adeta coşar; vatan, millet, bayrak sevgisinin verdiği coşkunlukla şehadet özlemini akıtır dizelerine.
Birleşiriz bu bayrağın altında. İsterdim hayatta düşmanla savaş. Biz Türklerde ikilik yok aslında. Milletime kurban olaydı bu baş. Yanar tutuşuruz vatan aşkında Nasip değil imiş şehitlik gardaş. Hepimiz bu yurdun evlatlarıyız. İmanım niyetim bana kafidir.Veysel, maddi ışıltıya kapanışın, duygu dünyasına açılışın timsalidir. Kim bilir?.. Bu ışıltılı dünyaya kapanıştır içteki kutlu aydınlığı sağlayan. Hayata ve topluma dair söylediği veciz ve ibretli sözler, ancak bu içe dönüşün kıymetli ürünleri olabilir. Duygu dünyasıyla barışıklığın ve dostluğun berrak sezgisi bir çağlayan olarak şiirlerde dillenip sazlarda yankılanmş; şehir şehir, köy köy destanlaşmıştır Anadolu´ nun duygulu toprağında. Anadolu´nun cömert toprağından boynu bükük çiğdemler gibi yükselen Aşık Veysel tüm gönül taşıyanlara örnek olsun. Asırlara damgasını vursun kutlu bir bilge olarak.
Ve Anadolu şahlansın nice Veysellerin ibretli sözleriyle. Yüreklerde hapsolmuş saklı duyguların büyük tercümanı Aşık Veysel Şatıroğlu bir sevgi tohumu olarak düşsün tüm genç yüreklere. Adı kalsın Anadolu´nun en viran köşelerinde dahi. Veyselce haykıralım geride kalanlara son yolculuğun hazin arefesinde.
Açar, solar türlü çiçek Kimler gülmüş, kim gülecek. Murad yalan, ölüm gerçek. Dostlar beni hatırlasın. Emsali KARADUMAN