KEÇİ EŞŞEK REFERANDUMU
Beni bilenler bilir. Bulunduğum sosyal ortamlarda pek siyâset konuşmayı sevmem. Herkesin bir siyâsî düşüncesi, görüşü vardır. Hepsine saygı gösterir dinlerim ve tartışmam. Öncelikle bir sanatçıyım ve daha önemlisi bir öğretmenim.
“Siyâsî görüşün ve düşüncen nedir,” diye soracak olursanız, solcuyum.
Çocukluğumda rahmetli ninem ve dedem Afyon’un Döğer kasabasındaki Yunan işgâlini, çektikleri büyük sıkıntıları, büyük acıları sürekli anlatırlardı.
Mustafa Kemal Paşa’nın gelip nasıl onları mezâlimden kurtardığını onlardan, dedem Mıstık Çavuş (Mustafa Kıvrak) ve Ninem Şerife Kıvrak’tan dinleyerek büyüdüm.
Dolayısıyla Mustafa Kemal Atatürk benim kırmızı çizgimdir.
***
Aslında seçim mitingleri çerçevesinde Ekrem Bey’in Erzurum’da yaşadığı taşlı provakasyonun ve benzerinin şehrimiz Sivas’ta yaşanmayacağını adım gibi biliyordum, öyle de oldu. Sivas, arkadaşım Bay Kemal’i çok güzel ağırladı, teşekkürler.
Sivas bir hoşgörü şehridir. Yazdığım anı / öykülerimi okuduysanız ve okuyorsanız muhtemelen anlamışsınızdır. Koyu muhâfazakâr Karacalar Köyüm o eski yıllarda (yetmişli yıllar) beni bağrına basmıştı, ben de onları kucaklamıştım. Onlarla dostluğum, hısımlığım ve kardeşliğim hâlen devam ediyor.
Haydi bugün, seçim öncesi son yazımda sizlere bu köyümde yaşanan ve tanık olduğum bir referandum hikâyesini tekrâren anlatayım. Referandum da bir nevî seçim sayılabilir.
Gülümsemek ve hattâ kahkaha atmak serbest.
***
O referandum Karacalar köyünde altmışlı yılların sonunda yapılmış.
Referandumun konusu: Dere boyuna Ulaş Devlet Üretme Çiftliği’nin hibe ettiği ve imece usûlü dikilen yüzlerce kavak fidanını keçiler ve eşeklerin kemirip devirmesi ve kavakların bir türlü büyüyememesi üzerine köyde keçi ve eşek beslenmesi yasağının getirilmesi.
Referandumun sonunda köydeki bütün oylar “evet” çıkmıştı. Yâni bundan böyle Karacalar köyünde keçi ve eşek beslenmesi oy birliğiyle yasaklanmıştı.
1977 senesinde Muhtar Ahmet Kanmış’ın bana anlattığına göre bu referandum sonucu üzerine uygulanan keçi eşek besleme yasağının sonrasında kavaklar büyümüş, köye ortak gelir sağlanmıştı.
Haydi 1977 senesine gidelim, referandum sonrasında köy ihtiyar heyetinin uygulamaya koyduğu köy karârını unutup Ulaş pazarından iki keçi satın alıp köye getiren rahmetli Cingöz Saadettin’in başına gelenleri okuyalım. : ) : )
Bu arada seçim sonuçları her ne olursa olsun ülkemize hayırlar getirsin.
***
KEÇİ EŞŞEK REFERANDUMU
“Su Yangını, On Dokuzuncu Hikâye”
Ulaş / Sivas, Karacalar Köyü, 1977
Bir kış akşamı komşular lojmanıma çaya, sohbete geldiler, sık sık gelirler zâten. Onlara biraz gitar çaldım, gitardan hoşlanmıyorlar biliyorum.
Rahmetli dostum Hacıyâgup (Tecer) dayanamadı.
“Hocaam, gozünün yağını yidiğim, daşşaanı yidiğim hocam, gitar mı diyon gatır mı diyon, gutur mu diyon, bırak bu dımbırtıyı, galdır şu zobaya at, ısınırık. Saz öğren saz!”
Hay Allah, ben bunu niye düşünemedim bir yıldır? Sağolasın be Hacıyâgup, aklıma düşürdüğün için sağol, varol.
Hemen ertesi sabah Baharözü minibüsüne atlayıp Sivas’a gidiyorum. Nerede satıldığını sorup öğrenip güzel bir uzun saplı bağlama alıyorum kendime.
“Bir takım yedek tel koy, birkaç tane de yedek tezene ver. Kılıfı var değil mi?”
“Var hocam, tamam hocam, bunlar da bizden olsun. Sazımız dut ağacıdır. Şarkışla’lı meşhur Memedali usta tarafından yapılmıştır. Gıymetini bil, eyi saz aldın hocam.”
“Sağolasın, hadi hayırlı işler.”
Millî Eğitim Müdürlüğüne uğrayıp bir iki resmî işimi hallediyorum. Oradan TÖB DER’e geçip öğretmen arkadaşlarla biraz sohbet ediyorum. Daha sonra Madımak Otel’in lobisinde çay içip siyah beyaz televizyondan Zafer Celasun’un sunduğu haber bültenini izliyorum.
Milliyetçi Cephe Hükümeti parti liderleri Süleyman Demirel, Alpaslan Türkeş, Necmettin Erbakan ile ana muhalefet Partisi lideri Bülent Ecevit birbirlerine atıp tutuyorlar habire. Ecevit öfkesini pek belli etmezdi kibarlığından dolayı. Ama yine çok kızmış bir şeye, yüzündeki tik artmış, öfkesini ele veriyor.
Otel lobisinde birkaç saat oyalandıktan sonra akşam elimde saz Baharözü minibüsüne binip köye dönüyorum.
Ortalıkta pek kimse yok, komşular evlerinde. Akşam karanlığı köyün üstüne çökmek üzere, henüz sonbahar grisi.
İleride caminin önünde muhtarla Cingöz Saadettin’i görüyorum. Cingöz’ün elinde bir ipe bağlı iki keçi, yüksek tonda, el kol sallayarak bir şeyler konuşuyorlar. Sanki tartışıyorlar gibi. Merak edip elimde saz yaklaşıyorum.
“La Saadettin, olmaz dedim gardaşım olmaaaz. Garaara uyacaksın. Maademki ehtiyar heyeti on sene evvel böyle bir garar aldı, herkez gibi sen de uyacaan. Hemi biz bu garaarı alırkene bütün gomşulara danışmadık mı? Okulda sandık gurup rafarum yapmadık mı, saa da danışılmadı mı, sen de ‘gayet uygundur’ demedin mi gözel gardaşım?”
“Garar alındığı sene gavak dikmeleri küçüğüdü mıhdar. Şindi bak etrafına var mı bi dene dikme? Hepisi böyüdü gavak oldu.”
Eliyle keçilerini gösteriyor.
“Bunnarın zarar verecee bi dene bi şey göster baa.”
“Cingöz, sen beni ağnamak istemiyon. Ben, ‘Garar böyle, garar galkmadan garaarın aksine davranamazsın, suça girer,’ diyom.”
“Geçen ay Âdilaa’nın getirdiği iki eşşeğe neye ses etmedin o zaman? Gararda hem keçi hemi de eşşek yoğmuydu? Âdilaa eşşek getirince garar marar yok, Saadettin iki keçi getirince garar da garar, garaarınız batsın!”
“Tööbe tööbeee… La sinirimi oynatma ağşam ağşam. Âdilaa ticaretini yapıyor bu işin. Ağşam getirdi, zabahınan gotürdü Ulaş’da sattı. Senin gibi beslemek, südünü sağmak için getirmedi ki. Baa bah Saadettin Egepehlivan, ya zabahınan gotürürsün bu keçileri aldığın yere geri verirsin, ya da zabıt dutarım, garaara aykırı davranmakdan, gotürür işleme sokdururum habarın olsun!”
“Eyi la mıhdar eyi la, zabahınan gotürürüm. Yapalı’dan Hacıüseyinaa’dan aldıyıdım. Gotürür geri veririk, naapak. Emme şu garaarı galdıralım artık. İstersen bi rafarum daha yap köy ahâlisi arasında, bi sor bakak, gaç kişi garaarın ardında duracak, bi görek. Şindi Hacıüseyinaa ne deyecek bahalım paramı geri virmezse nasıl olacah, yahasına mı yapışacaam, elim gırılaydı da rafarumda he demeyeydim.”
Cingöz Sadettin söylene söylene, iki keçiyi öfkeyle çekiştire çekiştire evine doğru uzaklaştığından son söylediklerini duyamıyoruz ama elini kolunu hâlâ salladığına göre belli, söylenmeye devam ediyor.
“Hayrola muhtar, nedir bu referandum, karar işi? Yeni duyuyorum.”
“Hoca, şu gavakları gorüyon mu?”
Dere boyundaki ve etraftaki çok sayıda kavak ağacını gösteriyor. Gerçekten çok kavak var, ilk gelişimde dikkatimi çekmişti.
“Bunnarın heç biri yoğudu. Senden önceki Âdil Darıcı ooretmen akıl verdi bir gün. ‘Mıhdar, gavak bol suyu sever. Bolca gavak dikek dere boyunda her yana, bunnar beş on seneye boyüyünce keser satarık, koyümüze ortak gelir sağlarık,’ dedi.”
Konu birden ilgimi çekiverdi.
“Eee muhtar, sonra?”
“Soona hocam, gettik Ulaş Çiftliğinden beş altı yüz gavak dikmesi (fidan) istedik. Bize hibe ettiler dikmeleri. Getirip imece usulüynen hep barabar diktik. Böyümeye yüz duttular emme, bir yandan sayıları eğsiliyor. Bakıyoz kimi depesinden kemirilmiş, bakıyoz kimi yere devrilip kemirilmiş. Bi gozetledik ki keçiden, eşşekden başga bu işi yapan hayvan yoh. Kemirilenlerin yerine gidip çiftlikten dikme alıp yeniden dikdik, emme olmuyor. Keçilerinen eşşekler musallat bizim gavak dikmelerine. Ötee hayvanların, dikmelerin yanlarına bile uğradığı yoh. Ehtiyar heyetini topladım, durum vaziyetini ağnatdım. Dedim ki ‘Gomşulara da danışak, soona da koyde eşşek ve keçi beslemeyi yassaklayak. Elinde eşşee, keçisi olanlar gotürüp satsın, yerine inek, goyun alsın.’ ”
“Komşuların hepsinin de onayını aldınız mı?”
“Hem de hepisi. Sağlam olsun deye okulda rafarum da yapdık. Sandık gurduk, gizli oy verdirdik. Oyların hepisi de ‘evet’ çıktı. Demek oluyor ki şu Cingöz Saadettin de ‘olur’ dedi. Biz de bu rafarum sonucuna göre garaarı çıkarttık. Bundan böyle Garacalı Köyünde şu ve de şu sebepten dolayı keçi ve eşşek beslenmesi yassaklanmışdır. İstersen gel, garaarı defterden gozüğünen gör.”
Bir kahkaha atıyorum.
“Yav hakkaten be Muhtar, bir seneyi geçti buradayım, köyde eşek, keçi olmadığını şimdi fark ediyorum.”
Gerçekten de koç, koyun, inek, öküz, at, tavuk, kaz, kedi, köpek, kuzu, hepsi var da keçi ve eşek yok köyde.
“Bence siz bu kararı kaldırın artık. Baksana kavaklar büyümüş, kemirilecek hali kalmamış.”
“Olmaz hoca, şindi seneye bunnarı kesip satacağık, köy ortak kasasına para girecek. Soona yerlerine yeniden dikeceez. Garaarı galdırmak yok. Eşşek, keçi de olmayıversin. Alıştık nasolsa eşşeenen keçinin yokluğuna.”
Muhtar, elimdeki bağlamayı yeni fark ediyor.
“Hayırdır hoca, yeni dımbırtı mı aldın?”
“He ya Muhtar, bunu çalmayı öğrenirsem ara sıra komşulara çalarım diye düşündüm.”
“Eyi olur hoca. Tavuk kestiyidim boğün gel barabar yiyek.”
“Ben Sivas’ta yedim Muhtar, lojmana gideyim, hadi iyi akşamlar.”
“Eyi ağşamlar hoca.”
Elimde bağlamamla lojmanıma yürüyorum.
“Eee şimdi bunu nasıl öğreneceğiz? Okulda bana öğretilmedi ki. Elbette Yapalı’nın öğretmeninden, hiç fena çalmıyor. Geçen yıl bizim Ulaş Çiftlik İlkokulu konserimizde döktürmüştü. Akort düzenini ve bir iki temel çalma tekniğini öğrenirsem gerisini kendim getiririm burada. Yarın gideyim baari. Elde bağlama Yapalı’ya kadar sekiz kilometre yürünmez. Ömeraa’ya rica etsem beni traktörüyle götürür getirir mi ki? Ömeraa kırmaz beni,” diye düşünürken aklıma geliveriyor birden.
“Yav, yarın sabah Cingöz Saadettin keçileri geri götürecek ya Yapalı’ya, onunla gidersin işte.”
Hemen kalkıp Saadettin’lerin Karabayır yamacındaki evlerine gidiyorum. Köyün bütün köpekleri öğrendi, tanıdı, sevdi de şu Saadettin’in uyuz köpeği Sarı öğrenemedi beni. Hırlayıp üstüme yeltenip paçama yapışıyor yine. Hafif bir tekmeyle savuşturuyorum.
Ahırdan, buram buram taze tezek kokuları eşliğinde Saadettin’in sesi geliyor. Hızını alamamış, hâlâ söyleniyor.
“Gararmış! Garaarınız batsın. Tamam, biz de ‘he’ dediyidik emme o on sene evveliydi. Şindi dikme mi galdı fidan mı galdı. Şu iki keçi gedip de gavakları mı kemirecek? Nolacah şindi ya herif paramı geri virmezse?”
“Hanım, babanı sesle hele.”
Hanım, ikinci sınıfta, adı gibi hanım hanımcık bir öğrencim.
“Bubaa, örtmenim seni çaarıyo.”
“Hoş geldin hoca, buyur, ne varıdı?”
Sesi hâlâ öfkeli.
“Saadettinaa, sabah keçileri götürmeye Yapalı’ya gidecen mi?”
“He hoca, gidecaam, nolmuş?”
Ters ters bakıyor.
“Bi şey yok, bi şey yok, ben de geleceem seninle, giderken Hanım’la haber et bana.”
“Sen niidecaan ki Yapalı’da?”
“Hacı Hüseyin paranı vermezse sana yardım ederim diye düşündüm.”
Dalga geçip geçmediğimi anlamak için kuşkuyla ve dikkatlice bakıyor suratıma.
“Hanım’la haber etmeyi unutma sabah çıkarken, hem keçileri de birlikte yükleriz römorka. Hadi iyi akşamlar.”
“Eyi ağşamlar hoca, eyi ağşamlar.”
“Eyi akşamlar örtmenim,” diyor Hanım da.
Saadettin’in uyuz köpeği bir kez daha hırlayıp üstüme yelteniyor ve paçama yapışmak istiyor. Bu defa kaptırmıyorum paçayı.
“Sana da eyi akşamlar Sarı.”
Ertesi sabah kahvaltıdan sonra keyif çayımı içerken Saadettin’in kızı Hanım kapıyı çalıyor.
“Örtmeniiim, bubam seni sesliyor.”
“Geliyorum Hanım. Söyle beklesin baban.”
Saadettin keçileri römorka yüklemiş bile. Elimdeki bağlamaya bakıyor.
“Hayrola hoca, yolda keçilere türkü mü çığıracaan?”
“He ya Saadettinaa, hem de Hacı Hüseyin’e de çalacaam iki türkü ki paranı geri vermede nazlanmasın.”
O sırada Seferaa ile dünürü Adıgözelaa geçiyorlar nereden geliyorlarsa, muhtemelen sabah namazından. Lâf geliyor hemen.
“Şu üşenmeden saz oorenmeye Yapalı’ya gidene de bakın hele! Allah akıl fikir versin. La buna üşenmiyon da şurada iki rekât namaz gılmaya üşeniyon herif. Sırat köprüsünün başında zebâniler saa eyi saz çaldıracahlar, habarın yoh.”
“Çalarız Seferaa, onlara da çalarız. Hele bir öğrenek çalmasını da, zebânilere Sivas Halayı bile oynatırız. Bulgur pilavını özledim Ayşaana’nın, akşama sendeyim. Sazı da getireyim, artık ne öğrendimse bugün, akşama sana da çalayım, puan ver bakalım.”
“Sazı getirme, sazı getirme, bütün koyü başıma mı toplayacaan,” diye bağırıyor ardımızdan.
Cingöz Saadettin kafası çok bozuk, “selâmünaleyküm” bile demeden asık suratla, Muş tütününden sardığı kalın cıgarası dudağında, traktörünün gazına basıyor.
Ben römorkta Cingöz Saadettin’in iki keçisi ve bağlamamla birlikteyim, hoplaya zıplaya gidiyoruz.
Karacalar - Yapalı arası sekiz kilometre.
***
“Saadettinaa, beni okula bırak, oradan Hacı Hüseyin’e geçersin. Yalnız işim biraz uzun, beni bırakıp gitmeyesin ha.”
“Tamam hoca, işallah paramı geri verir herif.”
“Verir verir, aksilik olursa çağır beni, ricaya gelirim, hadi hoşça kal.”
Yapalı’nın okul binası bizimkinin bire bir aynı. Elma ağaçları yok sadece. Bir de çeşmesi ve yalağı yok. Öğretmen ve öğrenciler su ihtiyacını az ileride köyün ortak çeşmesinden gideriyorlar.
“Oooo Yakup hocam, hoş gelmişsin, bu ne güzel sürpriz?”
Elimdeki bağlamayı gösteriyor,
“Hayırdır, batı müzikçiler bağlamadan hoşlaşmaz diye bilirdim.”
“Demek ki yanlış bilirmişsin hocam, öyle olsa geçen sene Ulaş’taki konserimizde sana bağlama çaldırır mıydım? Şimdi de gittim kendime bunu aldım, hem bak bakalım iyi bir şey mi? Sonra da akort düzenini göster bana, bir iki de tezene vuruşu falan. Sonrasını kendim hallederim.”
Bağlamayı kılıfından çıkartıyoruz, bir yandan akortlarken bir yandan anlatıyor.
“Hocam, sen en iyisi Kara Düzen akorduyla çalış, en yaygını ve kullanılışlısı o. Daha sonra geliştirirsen diğer düzenleri de öğrenirsin.”
Bağlamamı akortlayıp beni biraz çalıştırıyor.
“Çok teşekkürler hocam, ben şimdi bunu kendi kendime geliştiririm epeyce. Bizim köydekiler hevesle benim öğrenmemi bekliyorlar.”
Lojmandan çıkıp az ilerideki Hacıhüseyin’in evine doğru yürüyoruz. Köyün ortasından bir bağırtı geliyor.
“De get la başımdan cingöz müsün, Saadettin misin! Satılan malın iaadesi yokdur bizde gardaş. Hadi yörü, anca gidersin Garacalı’ya!”
Yapalı ve Baharözünden beş altı komşu gülüşerek izliyorlar tartışmayı. Bakıyorum beni ilk gelişimde traktörüyle köyüme getiren Garamemed de orada.
Yanıma geliyor, elimi sıkıp, “Hoş gelmişsin hoca, bildin mi beni?”
“Bilmez miyim, beni donmaktan, kurda tilkiye yem olmaktan kurtarmıştın Garamemed. Hadi bizim Cingöz’e yardımcı ol, Hüseyinaa’dan rica et, Saadettin’in parasını versin de hava kararmadan köyümüze dönelim.”
Garamemed gülüyor.
“Hocam sen Hüseyinaa’yı bilmezsin. Onda gatır inadı vardır. Hayır, dedi mi ağzığınan guş dutsan nâfile, boşuna uğraşmayın.”
Saadettin ağlamaklı ses tonuyla yalvarmaya devam ediyor.
“Emme Üseyinaa, bizim koyde garar varıdı ben unutdum. Niidecaam ben şindi bu keçileri? Al keçilerini ver paramı gideyim gardaş.”
Hacıhüseyin’in ses tonu giderek yükseliyor.
“Emmesi memmesi yoh, onu önceden düşünecaadın. Hemi sizin bu garar koycek oy birliğiynen alınmadı mı? Senin de imzan yoh mu gararınızda? Para mara yoh, al keçilerini git. Hadi marş marş!”
Traktöre doğru yürüyoruz İbrahim öğretmenle. O da biliyor konuyu, dün keçilerin pazarlığı sırasında oradaymış.
“Hüseyinaa, bir mümkünü varsa misafirin parasını ver de gitsinler,” diyor.
“Yoh hocam yoh, bunu önceden düşünecaadı. Heç gusura bahma, mısafırlar da heç gusura bahmasınlar.”
Cingöz Saadettin, dokunsan ağlayacak. Acıklı acıklı bakıp benden medet umuyor, müdâhil olmaya çalışıyorum.
“Hüseyinaa, etme eyleme, beni kırma bâri. Başka birine satarsın keçileri, ver Saadettin’in parasını da helallaşalım. Bak geçen sene de hacıya gittin geldin, hadi bi sevaba gir akşam akşam.”
“Olmaz dedim ooretmen, bu iş ticarettir ve Hazreti Peygamber sallâllâhü aleyhi vesellem, mübârek hadislerinde kazancın onda dokuzunun ticarette olduğunu söölemiyo mu? Ticaretten dönülürse sevaba deel günaa gireriz. Hadi yolunuz açık olsun, eyi ağşamlar, eyi ağşamlar.”
Hacıhüseyinaa evine doğru yola koyuluyor.
“Gidelim Saadettinaa, bir yolunu buluruz, Ulaş pazarında falan satarsın bir şekilde keçileri. Ben bir iki gün durması için muhtara, komşulara rica ederim.”
İbrahim öğretmenle vedalaşıyorum. Saadettin’in keçileri ve benim bağlamamla traktöre binip ayrılıyoruz Yapalı’dan.
Seferaalara yakın geçerken elimde bağlama traktörden iniyorum.
“Saadettinaa, üzülme, bak göreceksin Ulaş pazarına ilk götürüşünde satılacak keçiler, merak etme. Ben muhtarla da konuşurum, üç beş gün müsaade etsinler sana. Sen de götürünceye kadar çıkartma ahırdan bunları. Satılmazsa söz, ben alacağım aldığın fiyattan. Sizin karar bana işlemez, okul bahçesinde besleriz keçileri. Hadi iyi akşamlar.”
“Eyi ağşamlar hoca, sağol.”
Seferaa avlusunda bir şeylerle uğraşıyor.
“Selâmünaleyküm Seferaa.”
“Ve aleykümselaaam… La adam, saa sazınan gelme dediyidim. Get lojmanına sazı bırah da gel. Gız Selma, ayran hazırla ooretmenine.”
Ayşaanam tandırın başında lavaş pişiriyor. Öyle ustaca yapıyor ki. İncecik hamurlar kuyu gibi tandırın iç yanaklarına yapışıyor, üç beş dakika içinde mis kokulu lavaşlar üst üste yığılıyor.
“Seferaa, şuraya kenara koyarız, gelene de göstermeyiz, dursun şurada. Kolay gele Ayşaana, bulgur pilavına geldim.”
“Safaa geldin ooretmen, buyur.”
“Seferaa, bunu bir öğreneyim, kurs açacaam Garacalı’da, saz kursu. İlk kayıt olarak da seni yazacaam en başa.”
“O zaman ben de seni pörtlek gözün Guran gursuna yazdırırım, ilk gayıt olarah, en başa.”
“Benim ihtiyacım yok ki Seferaa, küçükken hatim indirdim, tıkır tıkır okurum Kur’an yazısını. Sûre bilirim, âyet bilirim, salâvat bilirim... Camide müezzinlik bile yaptım vaktiyle. Ben anca gider kursta Profesör Pörtlek İmam’a asistanlık yaparım.”
Önce “Profesör Pörtlek İmam” lâfıma uzun uzun gülüyor. Çocuklarla Ayşaana da bu “profesör” yakıştırmama çok gülüyorlar. Ardından Seferaa, her zaman olduğu gibi gözlerinin içi gülerek konuşuyor.
“La herif madem hepisini biliyon da neye gelmiyon cumalara? Ramazanda oruç da dutmadın. Biziminen sahura galktığın gün öğlenleyin saklı saklı yimek yidiğini de gordüm. Necâti ooretmen de biziminen sahura galkardı her gün, soona evine gider o da saklı saklı yirdi. Emme o gızılbaşıdı, gendi orucunu ayrıcana dutardı, bütün ibâdetini gendine göre yapardı. Peki, sen nesin? Ehli müslüm deel misin? Ahirette yanacaan emme eyi yanacaan, yanarkene de şu sazın seni bi gözel gurtaracak. Evin çoh sayın bayanlarının diggatına, hadi sofrayı gurun, acıhtık.”
“Hem de nasıl acıkmak, hadi Selmam biraz acele olsun, öleceğim açlıktan.”
“Peki örtmenim.”
Yemekten sonra “evin çoh sayın iki bayanına” nefis bulgur pilavı için teşekkür edip, bağlamayı kapıp lojmanıma gidiyorum. Bu akşam gitar değil, bağlama çalışılacak.
“Kusura bakma çoh sayın gitarım, sen biraz dinlen. Merak etme seni de alırım ara sıra elime.”
Bildiğim basit türkülerle işe başlıyorum. Birkaç gün içinde epeyce türkü çıkarttım. Tahminimden daha kolay oldu. Dördüncü günde üç beş türkü çalabilir hale geldim.
Ve birkaç gün sonra damladı komşular, resital verilecek.
“Sivas Ellerinde Sazım Çalınır” resitalimizin ilk eseri. Garpız Memed ses sanatçısı olarak eşlik ediyor resitalimizde.
Hacıyâgup: “İşde şindi oldu hocam, gozünün yağını yidiğim.”
Ömeraa: “La Garpız, Mektebin Bacaları’nı reca edecaaz.”
Kara Toprak türküsü seslendirilirken nakaratlarda hepsi birden katılıyorlar ve çay höpürdemeleri, tütün dumanları eşliğindeki resitalimiz bitiyor.
“Sağol hocam, Allah razı olsun. Sen de sağol la Garpız. Hocam, ben yarın Ulaş pazarına keçileri satmaya gidecaam. Sen de gelin mi bennen?”
“Yok ben gelmeyim Saadettinaa, sen git. İnşallah satarsın keçileri, üstüne biraz da kâr koy. Komşular, köy gençlerine saz kursu açacağım. İsteyen olursa sizler de katılabilirsiniz.”
“Sazı nereden bulacaz hoca? Seninkiynen mi öğrenecaz?”
“Muhtardan rica edeceğim. Yakında kavakları kesip satacağını söylemişti. Köy ortak malı olarak dört saz alıversin bize.”
Ertesi gün öğleden sonra muhtarın yanına uğruyorum. Duvarına çömeliyoruz, duymuş konuyu.
“La hoca, sazları alırsak gomşular gelir hepisini gafamızda paralar habarın olsun, vazgeç bu işden.”
“Bir şey olmaz muhtar, üç beş istekli gence kurs vereceğim, sen al bize dört bağlama. Hem enişten Seferaa’ya söz verdim, ilk kayıt olarak en başa da onu yazacam.”
Allah rahmet eylesin, o çok sevimli kahkahasını atıyor Muhtar Ahmet.
“Peki hoca alak bakak. Köy kasasından parasını veririm, gider sen alırsın, ben alıp da elimde daşımam habarın olsun. Yedi düvelin ağzına sakız olmayak.”
Ulaş yolunda uzaktan Cingöz Saadettin’in traktörü görünüyor. Olması gerektiğinden çok daha hızlı sürdüğüne göre keçilerden kurtulmuş olmalı. Yoksa bu hızla giden traktör römorkunda keçi meçi kalmaz, aşağıya uçar maazallah.
İyice yaklaşınca römorkun boş olduğunu görüyoruz. Yanımızda durup traktörünü istop edip iniyor.
“Selâmünaleyküm.”
Gözleri ışıl ışıl.
“Aleykümselam Saadettin, la gel hele annad bakak, nettin neyledin.”
“Satdım mıhdar, satdım. Hemi de yüz gayme kârıyınan satdım.”
“Eee gözün aydın olsun Saadettinaa, ben sana söylemiştim. Bak iyi kâr da etmişsin. Celepliğe başlarsın artık.”
“Sağol hocam, sayanda hocam, eyi dedin. Şindi yüz gayme kârıyınan barabar keçilerin parasıynan dört guzu alacam, üç ay besleyip gine kârıynan satarız elhamdüllah. Ne dediyidi Yapalı’lı Hacıüseyinaa? ‘Hazret-i Peygamber sallâllâhü aleyhi vesellem, mübarek hadislerinde kazancın onda dokuzunun ticarette olduğunu söylüyor,’ dediyidi. Biz de bundan kelli ticaret yapacaaz hocam. Eyi ağşamlar.”
Muhtar Ahmet Kanmış, Cingöz Saadettin’in ardından gülerek bağırıyor.
“La Saadettin, bu sefer de yanlışlığınan dört dene eşşek alıp gelme. Garar daha galkmadı, galkmayacak da, habarın olsun.”