Serçeler aç kalmasın karınlarını doyursun diye evdeki bayat ekmekleri ufalayıp ağaç altına koyduğumuz sürece, insanlık yüreğimizde hala var demektir!
Mini mini gagaları ile kışı bizle beklerler her daim.
Bir çalı dibidir evleri?
Ufacık bir ekmek parçası bulunca, çığlık çığlığa koşup iniverirler ağaç diplerine?
İrfani bir aşktır canlıları insanla bir tutma?
Evde bayatlamış yiyecekler, öyle hoyratça çöp kutularına atılmazda zaten.
Bir insani ruh onu poşetler içine alarak, aç ve açıkta kalmasın diye kuşların önüne harmanlar hemen?
Anadolu budur işte?
İnsanlığın başşehridir Anadolu?
Soğuk, itici, gösterişli gökdelenlere hapsolan insanoğlu, neyi kaybettiğinin farkında mıdır acaba?
Serçelere ekmek doğramadan geçen bir ömür, bir ağacın sararmış yapraklarını koklamadan geçen bir ömür, ömür müdür acaba?
Sahi bir gün tekrar gelir ve yeniden bütün ihtişamıyla oturur mu yüreğimize, paylaşmanın o aziz rayıhası?