"Allı turnam bizim ile varırsan
Şeker söyle kaymak söyle bal söyle
Eğer bizi suâl eden olursa
Boynu bükük, benzi soluk, yâr söyle"
O güzel nâme, ondan başkasına emanet edilemezdi zaten. Göğün en yükseğinden geçen her turna katarı, insanı heyecanlandırır, bahara yine gelmeleri için, temenniler tutulurdu yüreklerde.
**
Azımızın çok kabul edildiği, bir dünyanın filizleriydik. Kıtlık, kapımıza hiç uğramazdı. Kanaat, en samimi yârenimizdi. Sofralarımız, önce tuzu konuk ederdi; Yusuf´un arpa ekmeğini konuk etmesi gibi. Yeri geldiğinde, yavan ekmeğe tuz katık olur, Kerbela yangınına dönen yüreği, bir tas su ferahlatırdı?
**
Kapı hemencecik çalınır diye, bir tabak hep fazladan bekletilirdi. Sıcacık çorba, daha boğazımızdan geçmeden, hemen bir kase, komşumuzun sofrasına inerdi. Hani, apansız bir misafir gelip, evimizi şenlendirir diye, gözler kapıda kalırdı. Misafirin getirdiği kısmet, aylarca dolanıp dururdu o hanenin yanı başında?
Bayramlar iple çekilir ve dolapta bayramlıklar, günler öncesinden yerlerini alırdı. Neşeli bayramlıkların yanı sıra, buruk bayramlıklar da yasla şekillenirdi bazen... Yasa bürünmüş buruk bayramlıklar...Bayramlığa bürünmüş, buruk yaslar?
Küsler barışır, kin ve nefret, bir yılkının sırtında Kâf Dağı´na gönderilirdi, bir daha gelmemek üzere. Bayram yemeği acelece yenir, rengârenk şekerlerle cepler doldurulup, yemyeşil çayırlarda uçurtmalar uçurulurdu, göğü kıskandırırcasına.
Hep dik durulurdu. Dik duruşun bedeli ağır da olsa, bedeli ödenir ama eğilinilmezdi...
**
Her gece Ay Dede, ıslıkla selamlanırdı tepelerin ardından."Bir baş kuru soğan, bir parça kuru ekmek" kavilleşmesi yapılırdı, gözlerden ırak yerlerde.
Sulardan destanlar okur, damla damla şiirler süzülürdü gönüllerde. Hep Mecnun´un hikâyesi, yürekleri dağlardı nedense. Bir damla gözyaşını, kuru yaprağın üzerinde, ceylanla Leyla´ya göndermesi, daha bir umutlandırırdı Anadolu yürekleri. Her ırmak kenarına uğrayışında, hani Leyla da susuzdur diye içmeyip berrak sulardan, seslenirdi avare akan derelere: Su, Leyla´yı gördün mü? Su, Leyla´ya selam götür. Su, Leyla´yı al da getir... Su, su, su...
**
Ve Ferhat, kazmasıyla çıkıp gelirdi masallardan ansızın. Her kazma darbesinde, Şirin´in gül yüzünü görüp, daha bir delerdi yüce dağları. Sonra hayal meyal, sanki Şirin ona seslenirdi nazenin bakışlarla:
"Taş taş değil bağrındır taş senin**
Gönül çeşmesinden doldurulan bir tas su, içleri serinletir, verene minnet duyulurdu. Hele hastaya o su hayat verir, yeni dünyaların kapıları aralanırdı:
"Bir hastaya vardın ise,
Bir yudum su verdin ise,
Yarin orda karşu gele,
Ab-ı hayat içmiş gibi"
Kent meczupları, şehrimizi talan ede dursun, bir gül çağının çocuğu yaşadı Kültür Şehri Sivas´ta. Parlak bir yüreği, Ebubekir´leştirmiş bir suskun adam. Ebubekir PARLAK!..
Sivas Numune Hastanesi´nde dört tekerlekli arabasıyla, buğday tenli bu suskun adam, ölmemesi gereken bir erdemi sundu taşlaşmış kalabalıklara. "Su parasızdır" levhasıyla, insanların peşinden koştuğu her şeyi gölgede bırakarak yaşadı.
**
Hikâyesi olsa gerek diye sıkıştırdım, her gördüğümde. O kadar gizemli bir suskunluğu vardı ki, anlatamam. Yanında yürüyüp, konuşturmaya çalışıyorum; ama bir türlü konuşmuyordu. Suyu bitince de, tatlı suyun olduğu yere gidip, kaplarını doldurup, yine karışıyordu kalabalıklara. Suskunluğu daha bir meraklandırıyordu insanı. Suskunluğun o bilge, o asil, o nazenin duruşunu şiirleştiriyordu sanki esmer suretinde.
**
Kesik kesik anlattıkları, eski zaman seyyahlarının fırtınalar yüklü çeteleleri gibi, gerisin geri bir geniz yanmasına sebep oluyordu. Bir koşu gidip getirilen ve dönüşte yıkılan bir umudun, soy sendelemesi titretiyordu su dağıtan ellerini.
**
Geldiğinde, yapayalnız kalışın öyküsünü saklıyordu nasırlı yüreğinde. Hayat arkadaşına, bir yudum su getirmek için koşan yorgun bedeni, geldiğinde onu görememenin iç burkan nedametiyle titriyordu.
Bir kaybı bin kayıp sanıp, bütün acıları omuzlarına yükleyip, yudum yudum tatlı su veriyordu yanan gönüllere. Üzerinde, uzun ömrü birlikte yaşadığının, el örmesi hırkasını hiç çıkarmadan, "bana bir yudum su ver" sesini duyar gibi, koşturuyor suyu, hastaların yanına.
Yol arkadaşına, bir tas suyu yetiştirememenin acısıyla, bütün bağrı yanık hastalara, ona su verirmiş gibi veriyor suyunu...
**
Yıllardır bir hatıraya, ancak bu kadar sâdık kalınır değil mi? Kalabalıkların meraklı gözlerine hiç aldırmadan, bir yudum soğuk suyla yürekleri serinletti Sivas´ın sıcağında...
**
Sahi, böyle güzel vefâları, ne çokta özledik son yıllarda... Suyun üzerine sevda şiiri yazan, Sivas´ın buğday benizli suskun adamını, anlamaya ne kadar da ihtiyacımız var... Nice hikâyesi olanlara inat, O, bir tek hikâyenin sırrına dağıttı gönül çeşmesini cömertçe. Onun ellerinden su içen herkes, belki de, öyküsünü daha dinlemeden, nakış nakış yüreğinden çözüyorlardı bir yumak gibi."Tatlı su parasızdır"sözü, alışık olmadığımız iç geçirişleri getiriyor maddeleşmiş ruhlarımıza...
Ve gün oldu, devran döndü, suya adanan bir ömür, bağbozumu sonunda, başıboş dolaşan sular gibi, toprağın bağrında yok oldu gitti. Bir vefaya adanan su sevdası, çökmüş omuzlarda, varlığını epey bir zaman sürdürdükten sonra, yavaş yavaş seyreyledi cânânının yanına?
OSMAN ÇELİK
