"İnsan, insanın ufkudur" diyen Yahyâ Kemal, "Ufuklar" adlı şiirinde "Yaşayan her fâni, yaşayan ruh özler" demekte. Sonrasında ne de güzel kanatlanır dost yahut canan ufkuna. Adeta demlenir ufuklarda...
Bize ufuklarda demlenen, muhabbeti dağlarda bulan, ovayla konuşan, denizle kaybolan ve nihayetinde tabiatla bir ve bütün olan insanlar gerek.
Bize ün, unvan, heva ve ihtirasla makam delisi olmuş, uyuşmuş, kokuşmuş, riyakâr, gerçek anlamda mazlumlara ve masumlara bigâne hain aydınlar, insane, insanlığa ve ülkeye zarar veren aç yaban domuzu sürüleri gerekmez. Bize kendi içinde oturmuş insan gerek.
Bize gün sayan, gün dolduran, günü kurtaran, Makyevelist ve Populist yaklaşımların insan müsveddesi sözde aydınları değil yarının adamları gerek. Yarının adamı, insanlık karşısında kapılar kapatan, duvarlar yükselten, insana ve insanlığa engeller koyan, idraksız, insafsız, aşağılık ve alçak bir tip değildir. Vicdanı ve elleri ile kara, karakteri felce uğramış, fıtratı ise yan yatmış karanlık insan müsveddelerinden aydın olmaz. Aydın, hayata ve insanlığa bakış açısı ile alnı açık, başı dik insandır. Aydın, beyni açık, idrak damarları tıkanmamış, bilinci yerinde ve bilinç altı temiz, ufku olan ve ufuk olan bir varlıktır.
Tabiatı ve yaşamı şiirle tasvir eden, ahengin, tasavvurun, sesin, müziğin, sembollerin adamı, Plevne şehitlerinden Binbaşı Selahattin Bey´in oğlu olan Cenap Şahabettin şiirlerinde insan-tabiat bütünlüğünü en iyi işleyen şairlerimizdendir. O ufuk sahiplerine, adamlara ve adamlığa şiir penceresi ve ruh dünyasından ?Hakiki büyük adamlar güzel ağaçlara benzer. Dallarında yuvalar kurulur, gölgesinde yorgunlar dinlenir, çiçeklerine sürünenler güzel koku alırlar, meyvesiyle açlar doyar ve yaprakları arasından dökülen güneş damlaları toprağa hayat verir. Hiç kimseye ve hiçbir şeye zararı dokunmaz.? Şeklinde bakmıştır.
Ufuk sahipleri, kutlu olanın insan, kutsal olanın insanlık olduğunun farkında olandır. Farkında olarak yaşayandır. Bize insanlığın tüm kutsal kutsal konuları üzerinde sadece konuşan,lakin halıyı önceleyip insanı rafa koyanlar gerekmez. Arif Nihat Asya´nın dediği gibi ?Kutsal; içi yenip dışı, dışı yenip içi atılacak yemiş değildir. Kutsal; dudaklar, diller, damaklar ve dişler için değil, yürekler ve vicdanlar içindir?
Dolayısıyla "Şu"cu, "Bu"cu olmaktan, her şeyden önce ve öte; Ondan bundan, şundan öte ve ziyade insan olmak gerek. İnsanı denize benzeten, derin yerlerinin de sığ yerlerinin de farkında olan Cengiz Aytmatov´a göre "İnsan için en zor şey, her gün insan kalmaktır"
Kir, kin ve kibir abidesi riyakar ve sinsi yüzlerden, ar damarı çatlamışlardan, yaşadığı toprakların rengiyle renklenmemişlerden ufuk sahipleri çıkmaz. Evet, ?İnsan, insanın ufku? olduğu gibi Tanpınar´ın bakışıyla da ?İnsanı insanda öldüren de ruhun sefaleti?dir. Sefil ruhlarda ufuk aramayın. Bu yüzden dağları, ovaları, ağaçları, kuşları, kurtları okuyun. Irmakları, pınarları, bulakları, gözeleri okuyun. Gök yüzünü, ayı, güneşi, yıldızları okuyun. Hepsi Tanrı´nın ayetleridir. İnsanı okuyun. İnsanın gözlerini en çok da yüreğini okuyun. Ufkunuz insan olsun.
