Bir vitrin gibi göz önünde hayatlarımız. Ne görünsün istiyorsak dışardan onu öne çekiyor ve tüm karmaşaları itiyoruz köşeye. Arkada kalan ne kadar yaşanmışlık varsa bizi biz yapandır esasında.
Ama ısrarla en güzel en parlak olanları koyuyoruz vitrinin en gözde yerine. Vitrinde en arkaya itip unutmaya, kimseye göstermemeye çalıştığımız anılar, acılar, utançlar, yaşanmışlıklar bunların hepsi bizden birer parça değil mi?
Vitrindeki her parça siyahıyla beyazıyla özümüzdür.
Parlak parçaları sevdikçe herkes, özümüzü -bizi biz yapan siyah parçaları- ittik en arkaya ve unuttuk. Çoğumuz da vitrinin en güzide parçalarına vurulup özü unuttuk. Ne olurdu her şeyiyle sevsek?
Ne olurdu öze daha çok kıymet versek?
Nuray Karaca