Cemreler Düşerken;
Baharın müjdesi cemreler havaya,suya düştü.Yakında toprağa düşecek.Cemre yeşermek, çiçeklenmek, ısınmak, umutlanmak demek.Kim umutlanacak peki?Büyüklerin savaşında sinmiş,korkmuş, susmuş,suçsuz çocuklar mı?
Kimi suçlarsak suçlayalım; ister çıkarları doğrultusunda savaş meydanları kuranları, ortalığı kana bulayanları.İsterse parçalanırken sesleri çıkamayan, direnemeyen dağılan ülkeleri.
Suçlayınca avunacak mıyız? İnsanların sağa sola savrulduğu bu ülkelerde en ağır bedelleri ödeyenler çocuklar.Çaresiz olan bu çocukların haddi nedir?Ağlamaktan gözyaşı dökmekten korkmak mı?Yoksa bomba seslerinden, yakılmış yıkılmış evlerinden, köylerinden, şehirlerinden hatta en naif şeker yeme hayallerinden bile çoktan vazgeçmiş olmak mı?
Başka memleketlerde güvende yaşayacaklarına inanarak ; korkan direnemeyen , savaştan kaçan anne ve babaların arkalarından sürüklenen çocuklar.Gittikleri yerde ne kendileri olabilecekler ne de oralı.
Başka semtin çocukları gibi yadırganacak, yafta yapıştırılacak; ne yapsalar memnun edemeyecek, memnun olamayacaklar.
Hatırlarında kalan kültürlerinin izleri yavaş yavaş silindikçe; ülkeleri parçalanmış, enkaz haline gelmiş,çıkar çatışmaları içinde kalmış, savaş paydaşlarının esareti altında cesaretleri kırılmış milyonlarca çocuk insan.
Fabrikalarında üretip sattıkları silahlarla, başka ülkelerin nimetlerini kendi zenginliklerine katan bayındır ülkeler.Silkeleyip silkeleyip savurdukları çocukların hayatlarından, hayallerinden çaldıklarıyla daha müreffeh bir ülke olarak ne de güzel yaşatacaklar mutlu edecekler geleciğin teminatı çocuklarını.
Elbette her şey bu çocuklar için.Nasıl da güzel yaşayacaklar korkmadan. Deliksiz uykulardan uyanıp; kahvaltılardan sonra neşe içinde dağılacaklar hayatın renklerine.Onlar hep güllük gülistanlık yaşasınlar. İki çiçek fazla açsın çimenlerinde, parklarında salıncakları rengarenk boyansın.Huzur ve güven içinde umutla baksınlar hayata. Her zaman daha zengin, daha medeni, daha mutlu , daha ?Daha?Daha
Dünyanın öbür yarısında onların keyf-i hayatları için bedel ödeyen çocuklar var nasıl olsa. Kiminin olmayan ekmeği çamura bulanmış. Kimi derin sularda bırakmış hayallerini, kıyılara vurmakta,kimi; kimsenin istemediği ülkelerde ne olacağından habersiz savrulmuş , şaşkın.
Birilerinin kafasına basmadan güçlü olamadıkça, yok etmeden, mazlum ezmeden kendilerine yetemedikçe zalim olanlar.Nice yıldızlar sönüp gidecek soluksuz.Yaradan büyüktür elbet; yarına kalır ancak yanına kalmaz asla zulmedenin yaptıkları.
Sustukça, acıdıkça geri gelmez ki senler.Nice sönmüş hayatlar eritebilir mi demirden yürekleri.Bu ara hep söylüyorlar ya cemreler yüreklere düşse diye.Sahi birinci cemre vicdan, ikinci cemre merhamet, üçüncü cemre sevgi olarak düşse; baharlar başka türlü gelir mi dünyanın beriki yarısına?
Susalım ?Cemreler düşerken sessizce bir yerlerde çocuklar ölmekte?
* Sevdiğim Sözler
Asıl söylenecekler hep sonradan hatırlanır.
Behçet NECATİGİL
*Yadırgadıklarım
Her sabah işe giderken kocaman adamların ağız dolusu tükürmelerini, midemi bulandırıp hiçbir şey yokmuş gibi yollarına devam etmelerini acaip yadırgıyorum. Sokaklarında tükürük ve çöp bulunmayan mahalle hayalim var çok mu?
