İMAMIN KIZI (Ayağında Gundura)
Esma, uzun yıllardır tanışık olduğum çok sevdiğim bir arkadaşımdır. Çok güzel türkü şarkı söyler, sahnelere çıkar, alkışlanır, sevilir, hârika bir insandır, kulakları çınlasın.
***
(Esma’nın bana anlatımından)
Yıllar, yıllar önce, yetmişli yıllar…
Esma dokuz - on yaşlarında, bir Anadolu köyündeler. Uşak Eşme’ye bağlı Uluyayla köyü.
Esma’nın babası Yıldıray Çıvgın, Uluyayla köyünün imamıdır. Hem o köyde hem cıvar köylerde çok sevilen bir imamdır Yıldıray imam.
Ezanları, selâları o kadar güzel okur ki hoparlörsüz minâre şerefesinde döne döne, bütün köy ahâlisi toplaşır câmi önüne, onu dinlerler. Sesi, kulağı mükemmel bir köy imamıdır. Hiç bir ses eğitimi falan almamıştır. Doğuştan gelen bir yetenek işte…
Köyün namaz kılmaya üşenen gençleri, delikanlıları sırf onun sesinden Kuran-ı Kerim dinlemek için câmiye gider olurlar. Cıvar köylerden bile Cumâ namazlarına gelenler olur Yıldıray İmamı görüp dinlemek üzere, köyün câmisi dolar taşar Cumâ namazlarında.
Hutbelerinde, vaazlarında, mevlüt okumak için dâvet edildiği evlerde Atatürk’ten, millî mücadelemizden, cumhuriyetimizden de sık sık bahseder Yıldıray İmam.
Esma dokuz - on yaşlarında, babasının imamlık yaptığı o köyde, Uluyayla köyünde ilkokul öğrencisidir. Her gün, günde beş vakit babasının minâre şerefesinde döne döne ezan okumasını, selâ okumasını hayranlıkla izlemektedir.
Çocukluk işte…
Bir gün babası uyurken câminin anahtarını alır, koşup gider, câminin kapısını anahtarla açar, minârenin karanlık merdivenlerini döne döne tırmanır, şerefeye ulaşır. Yukarıdan köye ve etrafa şöyle bir bakınır, ortalıkta pek kimse yoktur, herkes işinde gücündedir ve öğle namazına henüz birkaç saat vardır.
Elini kulağına atar, babasından gördüğü gibi şerefede yavaş yavaş dolanmaya başlar.
“Ayağııındaa guuunduraaaa, ayağıııındaa guuunduraaaa, yar geliiir duuura duraaaa.”
O yıllarda TRT radyosunda İbrahim Tatlıses’ten sıkça dinlediği bu türküyü epeyce öğrenmiştir ve çok sevmektedir.
“Ölürem ben yar öööölürem, nere gitsen geeeelirem, ben bir faakiiir çooocuğam, arar seni buuuuluraam vaaay”
Evlerinden yavaş yavaş çıkanlar câmiye doğru merakla yürüyüp toplaşırlar. Minik Esma’nın babası Yıldıray İmam da telaşla koşturur gelir. “Allah Allaaaah, ne oluyor yaaa?”
Kafasını kaldırıp şerefeye bakınca durumu anlar.
“Genç ömrüüümü çüüürüttüm, göğsüme vuuura vura, sineme vuuura vura vaaay…”
Minik Esma eli kulağında şerefede dolana dolana türküsünü söylemektedir.
Telaşla ve öfkeyle koşa koşa, döne döne, soluk soluğa minâreye tırmanır ve kızı Esma’yı kolundan yakalar.
“Gızım sen naapıyon?”
“Bi şey yapmıyom baba, hep senden gördüğümü yapıyom.”
Minik Esma’yı kolundan çekiştirip şerefe kapısından içeri sokar.
Bu arada kadın erkek, çoluk çocuk bütün köy ahâlisi câminin önüne toplaşmış, yukarıya, şerefeye merakla bakmaktadırlar.
Minâreden aşağıya döne döne inerlerken,
“Allahım yârabbim, ben bu cemaate ne deyecaam şimdi, gızım ne yaptın yaaa? Beni rezil rüsvâ ettin…”
“Ne yaptım ki baba, her gün senin yaptığın şeyi yaptım.”
“Lâ havle velâ guvvete illaa bilaa… Yörü.”
Câmiden çıkarlar, babasının eli hâlâ Esma’nın kolundadır. Yüzü öfkeden ve utanmaktan dolayı kıpkırmızıdır.
Köy ahâlisi ile karşı karşıya, bir dakika kadar sessizlik olur.
Esma’nın öğretmeni, okul arkadaşları falan, bütün köy halkı oradadır.
Birden bire câminin önünde bağırtılar eşliğinde bir alkış kopar.
“Âferin gız Esma…”
“Bravo, bravo, bravo!”
“Bi daha! Bi daha! Bi daha!”
Bunu duyan minik Esma kolunu imam babasının elinden kurtarıp koşa koşa camiye girer, minârenin karanlık merdivenlerini soluk soluğa tırmanıp şerefeye çıkar ve aşağıya bakar. Elini kulağına atıp şerefede yavaş yavaş dolanmaya başlar.
“Zülüüüf döküüülmüüş yüüze aamaaan, gaşlaaaar yakııışmış gööze aman. Usaaandııım bu canıııımdaaaan, derd ile geze geze…
***
İşte sevgili arkadaşım, güzel ve iyi insan, ses sanatçısı Esma’nın sanat hayatı böyle başlar.
Babası Yıldıray Cıvgın imam ise bundan sekiz on sene sonra genç yaşında vefât eder.
Ona Allah’tan rahmet, kızı sevgili arkadaşım ses sanatçısı Esma’ya esenlikler dilerim.