BU MUYDU İNSAN OLMAK?

BU MUYDU İNSAN OLMAK - 2

Göz yaşına susamış, sinelerden vuruyor

Güneşin adı çıkmış ateşsiz kavuruyor.

Her evde feryat, figan, gözde yaş, kalpte sızı

Hangi yürek hapseder, arsızı, vicdansızı?

 

Dağlar taşlar dayanmaz fısıltıma, ahıma

Vazgeçtim gecelerden göz dikti sabahıma.

Bilmedi ki âlemin hazinesi insandı.

Heyhat, gafletli yürek kendini bir şey sandı

 

Olur muydu bilseydi bunca miskin can avar

“Az güler çok ağlardı” insan denen canavar.

Hiç ümidim kalmadı gezeliyorum zanda

Gönlümün ilkbaharı kilitlendi hazanda.

 

Kör şeytanı kör edip sevgi tutsaydı maya,

Yürek yürek dumanlar yükselmezdi semaya.

Sen büyürsün, o büyür yürekte büyür sızın

Belki bir sam yeliyle biçilirsin ansızın.

Bazen kara bazen ak ömür tükendi derken

Gelişimiz insan da insan mıyız giderken?

 

Zübeyde SUNGUROĞLU GÖKBULUT/ 2017

Orjinal Habere Git